Dotyk zerowy : Ludzie są inni, kiedy możesz poczuć ich zapach i zobaczyć ich z bliska.

Oddychasz miarowo, poruszając zgiętymi dłońmi w gęstej przestrzeni sali treningowej, spoglądając kątem oka na mężczyznę w białym ubraniu, który notuje pojedyncze słowa na kartce papieru , poprawiając jednym ruchem zsuwające się z nosa okulary.

- Proszę przyśpieszyć - wychrypuje, na co skinasz bezwładnie głową.

Nogi coraz mocniej Ci drętwieją, a pot spływający strużkiem po skroniach, nie przyjemnie drażni skórę. Przymykasz na moment ociężałe powieki, oblizując językiem zaschnięte od ciepłego oddechu wargi z trudem przełykając ślinę.

- Dobrze, koniec - mamrocze niewyraźnie, naciskając czerwony przycisk "stop" na bieżni.

Uśmiechasz się blado, schodząc leniwie na twardą podłogę, pochylając się łagodnie i układając wilgne dłonie na zgiętych lekko kolanach. Oddychasz ciężko, zerkając przez kilka niesfornych kosmyków na kadrowego lekarza. 

- Wszystkie czynności są bardzo dobre. wszelkie wyniki badań również, więc nie widzę przeciwskazań i prawdopodobnie mogę przywitać nową zawodniczkę naszej kadry - uśmiecha się promiennie, podając Ci butelkę wody mineralnej.

- Dziękuję - dyszysz , upijając sporą zawartość plastikowego naczynia, odrzucając go po chwili na sportową torbę.

Mężczyzna skina głową, odrzucając papiery na stos innych , leżących na blacie dębowego stoliczka, zajmując miejsce za biurkiem. Na dobrą chwilę tracisz kontakt z lekarzem, siadając naprzeciw Niego, tępo obserwując  wizerunki sportowców, zdobiących niemal każdą ścianę pomieszczenia. Uśmiechasz się , dostrzegając sporo znajomych twarzy, którzy niegdyś tworzyli dla Ciebie autorytet, gdy byłaś małą dziewczynką. 

- Tutaj są wszystkie dokumenty i mówię do zobaczenia na wszystkich skoczniach świata - podnosi się z miejsca , wyciągając smukłą dłoń w twoim kierunku, którą ujmujesz w swoją, delikatnie nimi kołysząc.

Uśmiechasz się szeroko, dziękując i rzucając ciche do zobaczenia. Odsuwasz krzesło od mebla, kierując się po swoja torbę , którą przewieszasz przez swoje ramię. Uśmiechasz się ostatni raz w kierunku mężczyzny, opuszczając gabinet. Zatrzaskujesz za sobą stare drzwi, łagodnie podskakując do góry , bardzo ciesząc się z usłyszanej wiadomości. Powołanie do kadry od zawsze było twoim marzeniem. Od czasu, gdy jako mała dziewczynka zakładałaś narty i siadałaś na oddalonej od ziemi, drewniane belce z respektem spoglądając na dłużący się rozbieg i roztaczający się dookoła krajobraz Alp. Na samo wspomnienie uśmiechasz się blado, odpychając od siebie ciężkie drzwi kliniki. Na zewnątrz wita Cię chłodny powiew wiatru. Mrużysz powieki, zapinając pod szyję zamek swojej bluzy. Nagle kamieniejesz w miejscu, tępo spoglądając przed siebie. wszystkie wspomnienia wracając. Wszystkie uczucia znów targają twoim sercem, jak tamtego dnia. Czyli jednak, żadne z Was się nie zmieniło.

- Thomas? - pytasz cicho, mrużąc brwi i uważnie starając się przyjrzeć znajomej sylwetce chłopaka. Blondyn pośpiesznie odwraca się w twoim kierunku. Widzi Cię i dobrze o tym wiesz, ale jedna nie ruszasz się z miejsca. On też nie robi żadnego kroku. Stoi w tej samej pozycji, nawet nie drgając, a Jego spojrzenie przeszywa Cię na wskroś mimo przeciwsłonecznych okularów. Uśmiechasz się blado, poprawiając na ramieniu sportową torbę, łapiąc łapczywie rześkie powietrze. 

- Co Ty tutaj robisz? - wychrypujesz niepewnie, zatrzymując się naprzeciw Niego. 

Były skoczek bacznie Ci się przygląda, a uśmiech nawet na moment nie znika z Jego twarzy. 

- Udało Ci się - wyznaje , ignorując zadane pytanie. 

Skinasz bezwładnie głową. 

- Tak, udało Mi się !

Od autorki : Musiałam to zrobić. Musiałam wrócić do skoków i zimowego ochłodzenia w te parne dni. Ja po prostu musiałam. Mam nadzieje, że ktoś będzie ;)